Zbysław Marek Maciejewski (1946-1999) jest zaliczany do czołówki artystów polskich 2. połowy XX wieku. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie, w 1969 roku, uzyskał dyplom w Pracowni Malarstwa profesora Wacława Taranczewskiego. W późniejszym czasie sam został profesorem tejże uczelni (od 1989 roku prowadził pracownię malarstwa na Wydziale Grafiki), jak również profesorem Europejskiej Akademii Sztuk w Warszawie.

W swych wczesnych pracach malarskich (przełom lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych) Maciejewski posługiwał się przede wszystkim językiem groteski, tak w zakresie treści jak i formy, kształtowanej świetlistymi płaszczyznami, odważnie łączonymi z płaskimi elementami partii cienia - te kontrastowe zestawy spajała mozaika jaskrawych, różnobarwnych, szklistych plamek, "rozsypanych" na powierzchni płótna. W drugiej połowie lat siedemdziesiątych Maciejewski coraz silniej zaczął eksponować swój bezbłędny warsztat, o czym świadczą jego obrazy zbliżone do fotorealizmu ("realizm magiczny", jak określała ten nurt krytyka), które wyróżnia, od innych prac tego kierunku, przeważnie jaskrawa kolorystyka, a przede wszystkim silne podporządkowanie formy dekoracyjnym układom, tak charakterystycznym dla pierwszego okresu. W swojej późniejszej twórczości nawiązywał Maciejewski coraz wyraźniej do sztuki Młodej Polski, dając wyraz swemu upodobaniu do posługiwania się językiem metafory i kunsztownej formy.

Do ulubionych tematów Maciejewskiego należał: autoportret (temat pierwszego i ostatniego obrazu w dorobku artysty), dziecko, ogród, eros (cykl Mandragory) i śmierć, która przewija się, w większym lub mniejszym stopniu, przez wszystkie wymienione tu wątki.

Obok malarstwa uprawiał artysta z równym powodzeniem rysunek, w którym realizował tą samą tematykę, co w obrazach. Maciejewski posługiwał się z wielką swobodą wszystkimi klasycznymi technikami: ołówkiem, piórem i tuszem, pastelem, akwarelą i gwaszem.

Był znakomitym znawcą sztuki, kolekcjonerem kobierców wschodnich, porcelany, rycin japońskich i malarstwa polskiego. W gronie swoich najbliższych mistrzów stawiał zawsze na pierwszym miejscu Velazqueza, a dalej Vuillarda, Bonnarda, Wojtkiewicza i Boznańską.
Zmarł przedwcześnie, po ciężkiej chorobie, w 1999 roku. Za swą twórczość malarską, obok wielu innych, otrzymał w 1997 roku Nagrodę im. Witolda Wojtkiewicza, przyznawaną przez krakowski Okręg ZPAP.

BIBLIOGRAFIA

Ważniejsze pozycje bibliograficzne
Zbysław Marek Maciejewski, wystawa malarstwa i rysunku - rysunki, gwasze, obrazy z lat 1975 - 1979, kat. wyst., BWA Olsztyn, z tekstem Krystiana Lupy, Olsztyn, sierpień 1979.
Zbysław Marek Maciejewski. Malarstwo i rysunek 1978-1987, wstęp Maria Rzepińska, katalog wystawy BWA, Kraków 1987, Łódź 1987, Poznań 1988, Katowice 1988.
Zbysław Marek Maciejewski. Malarstwo, BWA Zamość 1994, Zamość 1994.
Zbysław Marek Maciejewski. Wystawa Jubileuszowa malarstwa, 50 rocznica urodzin i 25-lecie pracy twórczej, Kraków - Gdańsk - Olsztyn - Gorzów Wielkopolski - Szczecin, 1997-1998.
Kompletny katalog twórczości Maciejeskiego przygotowuje długoletni przyjaciel artysty, dr Czesław Rzońca.
Zbysław Marek Maciejewski - Grafiki i rysunki z daru Jana Krzysztofa Kamińskiego w kolekcji Gabinetu Rycin Biblioteki Uniwersyteckiej w Warszawie. Katalog wystawy: J. Wojciechowski; w rozmowie z autorem katalogu wypowiadali się o artyście: K. Lipka, K. Lupa, J. K. Kamiński, Warszawa 2001.